Het land van de contrasten.

 In de supermarkt

Je kent het vast wel, je staat in de rij bij de Aldi en er staan vijf mensen voor je in de rij, je ergert je kapot dat er geen nieuwe kassa open gaat en je hebt spijt dat je niet naar de Jumbo bent gegaan, want daar had je je boodschappen gratis gekregen met zo’n lange rij. Je probeert jezelf te kalmeren door te denken, achja de boodschappen zijn niet voor niks zo goedkoop, er werken hier misschien maar 3 mensen vandaag. Hier in Nicaragua gaat dat heel anders. Voor wat grotere boodschappen dan alleen twee flessen water, ga je naar de Maxi Palí. Dat is een grote supermarkt waar heel veel mensen werken. In elk deel van de winkel staat er iemand klaar om je te helpen bij het maken van de juiste keuze. Als je vervolgens naar de kassa loopt staan er ongeveer tien mensen voor je, de eerste keer denk je: ‘oh dit zal snel gaan’ of ‘er gaat zo vast een nieuwe kassa open’, maar nee. De wachttijd aan de kassa van de Maxi Palí is te vergelijken met de wachttijd van de Python in de Efteling, echter kun je daarna geen ritje maken in een attractie. Het duurt vreselijk lang voordat je aan de beurt bent, want de kassière heeft alle tijd. Daarentegen klaagt er hier niemand over de lange rij en wacht iedereen rustig af tot ze aan de beurt zijn.

De mensen hier hebben erg veel geduld, wat ook erg goed van pas komt, want de meeste Nicaraguanen komen te laat op hun afspraken. Een van de eerste dingen die ik de docenten leerde in het Engels (naast alle cijfers, het alfabet en de persoonlijke voornaamwoorden) was de zin: ‘I am sorry for being late’.

Het land van de contrasten

De titel van deze blog is ‘het land van de contrasten’, dit is hoe ik Nicaragua zou omschrijven aan mensen die hier nog nooit zijn geweest. Het land kent namelijk veel contrasten, waardoor je continu verwonderd bent van de dingen om je heen. Als je naar links kijkt zie je een ‘huisje’ dat gemaakt is van karton en golfplaten, maar als je naar rechts kijkt zie je een luxe koloniaal gebouw, langs de straat ligt vuilnis en ondertussen rijdt er een splinter nieuwe auto langs. Arm, rijk, blank, getint, hoog opgeleiden en laag opgeleiden, joden, katholieken, protestanten en johova getuigen, alles leeft hier naast en met elkaar. In Nicaragua bestaat er geen minderheid die gediscrimineerd wordt, volgens mijn collega Cristian. Als er onderscheid wordt gemaakt tussen mensen dan is dat tussen arm en rijk, maar zelfs zij gaan goed met elkaar om volgens Cristian.

De school

Zoals ik op mijn vorige blog al aangaf is er op de school veel gebrek aan orde en structuur. Het belangrijkste wat ik tijdens mijn vorige stage (in Nederland) heb geleerd, is dat het kennen van de namen van de leerlingen erg belangrijk is om orde te houden en om een relatie op te bouwen met de klas. Op het Colegio Maas Waal in Nicaragua is er geen klassenlijst, leerling volgsysteem of een fotolijst van alle leerlingen, zelfs de docenten kennen niet alle leerlingen bij naam (wat niet gek is met een klas van 50 leerlingen). Om die reden heb ik de school aangeboden om schoolfoto’s te maken van alle leerlingen. Om ervoor te zorgen dat de juiste namen bij de juiste foto’s terecht kwamen heb ik de leerlingen een voor een voor het bord gezet en de naam en de klas er naast geschreven. Hier ben ik twee volle schooldagen mee bezig geweest, het was een hele klus, maar nu staan alle leerlingen op de foto. Het is nu de bedoeling om voor elke klas een klassenboek te maken met daarin alle foto’s. Hopelijk zal dit helpen om meer orde te houden, want zo kunnen de docenten en wij (Jordy en ik) de namen leren en de kinderen bij naam noemen.

El Chocoyero

Een van de mooiste dingen die wij de laatste weken hebben gezien was el Chocoyero, een bos vernoemd naar de vogel die daar leeft de ‘Chocoyo’. In dit bos (voor ons Nederlanders meer een jungle) leven prachtige dieren, zoals de brulaap, chocoyos en ook slangen. Helaas voor ons hebben wij alleen een paar mooie vogels voorbij zien vliegen en heb ik alleen een grote mier en een tor op de foto gekregen, maar dat maakte de wandeling niet minder mooi. Er staan prachtige bomen in dit bos, waarvan de wortels boven de grond zichtbaar zijn. Ook konden we de brulapen van ver horen ‘brullen’ het klonk net als of er een trein door een tunnel reed. Een echte aanrader dus voor mensen die ooit naar Nicaragua gaan.

Las Salinas Grandes

De mooiste dag hier in Nicaragua was toch wel echt afgelopen zondag (13 maart). Ik was door mijn vriendin ‘Dulce’ uitgenodigd om samen met haar en haar familie naar ‘Las Salinas Grandes’ te gaan. Ik had geen idee wat mij te wachten stond, maar ze vertelde mij dat dit aan de stille oceaan lag, dus ik was meteen verkocht.

Het was de bedoeling dat we om 08:00 uur zouden vertrekken, maar dit werd uiteindelijk 09:30 uur. Toen iedereen eindelijk klaar was vertrokken we met z’n vijven in de twee persoons pick-up truck, Dulce zat tussen haar ouders voorin en haar vriendin Claudia en ik zaten achter de twee stoelen gepropt in het laatste beetje ruimte in de auto. Het was een lange en oncomfortabele reis, dit maakte echter niks uit, want het landschap was prachtig. Onderweg zagen we verschillende vulkanen en deed Dulce’s vader de mededeling dat we ook nog even langs León moesten. Gelukkig had de familie door dat ik León nog nooit had gezien en stopte we even om wat foto’s te maken van de prachtige kathedraal en raspado (geraspt ijs met geconcentreerde melk) te eten , heerlijk.

Daarna draaiden we weer om, om onze reis te vervolgen naar Las Salinas Grandes, waar de familie van Dulce een strand huisje heeft.

Voordat we arriveerden had ik een ander beeld bij het strandhuisje, ik had daar een wc verwacht, vandaar dat ik in León niet naar de wc was gegaan. De realiteit was alleen anders, er was slechts een latrine, weer een ervaring rijker.

Voordat we gingen zwemmen moest er eerst vis gegeten worden, want ‘’je bent niet echt aan de zee geweest als je geen vis hebt gegeten’’ aldus de moeder van Dulce. Na het eten was het dan eindelijk zover, we konden gaan zwemmen in de Stille Oceaan, het was heerlijk! Het zand op het stand was niet geel of wit, maar zwart door de vulkanen, heel bijzonder.

Toen de zon bijna onderging kwam de familie samen op het strand om gezamenlijk de zonsondergang te bekijken, het was prachtig!

Als of dit allemaal nog niet genoeg was, mochten we op de terug weg in de bak van de auto, waardoor we heel veel sterren konden zien en nog iets veel mooiers… Namelijk een vulkaan (de Mombotombo) die lava spuwde. Helaas kon ik hier geen foto van maken, omdat het te donker en te ver weg was.

Hopelijk mag ik nog een keer mee met deze gastvrije familie en dan naar Matagalpa, waar zij een bibliotheek hebben voor de kinderen in het bos.

Adiós amigos!